سلام
" ای دوست من , من آن نیستم که می نمایم.نمود پیراهنی ست که به تن دارم-پیراهنی بافته ز جان که مرا از پرسش های تو و تو را از فراموشی من در امان می دارد.
آن "من"ی که در من است , ای دوست,در خانه خاموشی ساکن است و تا ابد همان جا می ماند,ناشناس و درنیافتنی.
من نمی خواهم هرچه می گویم باور کنی و هرچه می کنم بپذیری-زیرا سخنان من چیزی جز صدای اندیشه های تو و کارهای من چیزی جز عمل آرزوهای تو نیستند.
هنگامی که تو می گویی "باد به مشرق می وزد" من میگویم"آری به مشرق می وزد"زیرا
نمی خواهم تو بدانی که که اندیشه من دربند باد نیست,بلکه در بند دریاست.
تو نمی توانی اندیشه های مرا دریابی , و من هم نمی خواهم که تو دریابی.میخواهم در دریا تنها باشم.
دوست من ,وقتی که نزد تو روز است ,نزد من شب است.با این همه من از رقص روشنای نیمروز بر فراز تپه ها سخن می گویم,و از سایه بنفشی که دزدانه از دره می گذرد:زیرا تو ترانه های تاریکی مرا نمی شنوی و سایش بال های مرا بر ستارگان نمی بینی-و من گویی نمی خواهم که تو ببینی یا یشنوی.می خواهم با شب تنها باشم.
هنگامی که تو به آسمان خودت فرا می شوی من به دوزخ خود فرو می روم –حتی در آن هنگام تو از آن سوی مغاک بی گذر,مرا آواز می دهی "همراه من.رفیق من"و من در پاسخ تو را آواز می دهم"رفیق من.همراه من"-زیرا من نمی خواهم تو دوزخ مرا ببینی.شرارهاش چشمت را می سوزاند و دودش مشامت را می آزارد.و من دوزخم را بیش از آن دوست دارم که بخواهم تو به آنجا بیایی.می خواهم در دوزخ تنها باشم.
تو به راستی و زیبایی و درستی مهر می ورزی,و من از برای خاطر تو می گویم که مهر ورزیذن به این ها خوب و زیبنده است.ولی در دل خودم به مهر تو می خندم.گرچه نمی خواهم تو خنده ام را ببینی.می خواهم تنها بخندم.
دوست من تو خوب هشیار و دانا هستی,یا نه تو عین کمالی –و من با تو از روی دانایی و هشیاری سخن می گویم.گرچه دیوانه ام.ولی دیوانگی ام را می پوشانم.می خواهم تنها باشم.
دوست من , تو دوست من نیستی,ولی من چگونه این را به تو بفهمانم؟راه من راه تو نیست,گرچه با هم راه می رویم,دست در دست. "
جبران خلیل جبران
پیامبر و دیوانه
شاید هم نویسنده تو یا من!!!
و تقدیم به شما دوست های خوب که بازدید می کنید اما برای یک بار هم که شده به اندیشه های ژرف و پرمغز(!) من نظر نمیدهید.
خداحافظ
